Vodonik sam po sebi nije obnovljivi izvor energije, jer je sekundarni energetski nosilac proizveden iz primarnih izvora. Međutim, kada se vodonik proizvodi uz pomoć obnovljivih izvora energije – poput elektrolize pokretane solarne energijom, energijom vetra ili hidroelektričnom energijom – on postaje „obnovljivi vodonik“ ili „zeleni vodonik“. Ova razlika se ogleda u procesu njegove proizvodnje: životni ciklus obnovljivog vodonika povezan je sa trajnim obnavljanjem obnovljivih izvora energije, čime se osigurava da ne dođe do neto emisije ugljen-dioksida. Njegova obnovljivost dodatno je pojačana njegovom ulogom kao medijuma za skladištenje energije iz povremenih obnovljivih izvora, omogućavajući da višak solarne ili vjetar-energije bude pretvoren u vodonik i kasnije ponovo iskorišćen, efektivno produžavajući upotrebljivost obnovljive energije. Dakle, iako molekul vodonika nije obnovljiv, njegova povezanost sa proizvodnjom obnovljive energije čini ga temeljnim kamenom sistema obnovljive energije.