Wodór sam w sobie nie jest w sposób wrodzony odnawialnym źródłem energii, ponieważ jest nośnikiem energii wtórnej wytwarzanym ze źródeł pierwotnych. Jednak gdy wodór jest generowany z wykorzystaniem energii odnawialnej – na przykład poprzez elektrolizę zasilaną energią słoneczną, wiatru lub energią wodną – staje się „wodorem odnawialnym” lub „zielonym wodorem”. Różnica ta wynika z procesu jego produkcji: cykl życia wodoru odnawialnego wiąże się z ciągłym uzupełnianiem źródeł energii odnawialnej, zapewniając brak emisji węgla w skali całego cyklu. Jego odnawialność jest dodatkowo zwiększona dzięki roli, jaką odgrywa jako medium magazynowania energii dla źródeł niestałych, pozwalając na przekształcanie nadmiarowej energii słonecznej lub wiatrowej w wodór, a następnie jego ponowne wykorzystanie, efektywnie przedłużając użyteczność energii odnawialnej. W ten sposób, choć cząsteczka wodoru nie jest odnawialna, jej powiązanie z produkcją energii odnawialnej czyni ją podstawowym elementem systemów energetyki odnawialnej.